Άνοια

"Δεν βαρέθηκες να κρατάς σημειώσεις;" την ρώτησε σιγανά ο Τομ. "Δεν βλέπεις πως τίποτα δεν αλλάζει;" Η Κλαίρη τον κοίταξε και σε μια γωνιά του χαρτιού της του έγραψε Τρέχω ένα πρόγραμμα μ' αυτά. Φοβάμαι πως πλησιάζουμε σε μια κρίσιμη καμπή που θα πυροδοτήσει μια ζοφερή πραγματικότητα. Ο Τομ δεν είπε τίποτα αλλά συνοφρυώθηκε. Πρώτη φορά η Κλαίρη δεν τολμούσε να μιλήσει ανοιχτά. Κάτι έγραψε κι αυτός σ' ένα χαρτί και με τρόπο το έσπρωξε μπροστά της. Με τρομάζεις, ήταν γραμμένο στο χαρτί. Τί φοβάσαι; Η Νέα Υόρκη καταρρέει ακολουθώντας ως ένα δυστοπικό ντόμινο όλες τις πόλεις της υφηλίου. Είναι 2035. Οι επιδημίες και οι επιθέσεις από ιους έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο, ο καθένας κοιτάει με φόβο τον διπλανό του. Αυτό που κανείς δεν γνωρίζει όμως ακόμα, είναι ότι η βροχή, εξαιτίας της όξινης φύσης της, μεταφέρει καταστροφικές μολύνσεις. Έξω από ένα νοσοκομείο στην βόρεια μεριά της πόλης, στέκεται μια γυναίκα μεγάλης ηλικίας αδιαφορώντας για την βροχή. Η νοσοκόμα που την προσπερνάει δεν δίνει ιδιαίτερη σημασία. Όταν όμως η γυναίκα καταρρέει στη μέση του προαύλιου όλος ο μηχανισμός του νοσοκομείου κινητοποιείται, ανακαλύπτοντας πάνω της παράξενα σημάδια και μια ιδιαίτερη μορφή άνοιας.