Psychologia: Utrata duszy w poszukiwaniu samego siebie

Dzisiejsze spo¿ecze¿stwo zakorzeni¿o si¿ pomi¿dzy dynamicznymi biegunami: poszukiwaniem duszy poprzez w¿¿czenie duchowo¿ci, rozwojem i nadmiern¿ pob¿äliwo¿ci¿ w stosunku do samego siebie oraz wiar¿ i zrozumieniem, ¿e mo¿e nie by¿ ani jednego, ani drugiego. We wspó¿czesnym zachodnim, ¿wieckim spo¿ecze¿stwie dusza zostäa zast¿piona jäni¿, a miara cz¿owiecze¿stwa opiera si¿ na osobistej autonomii, samowystarczalno¿ci, indywiduacji, odró¿nianiu si¿ od innych i samorealizacji (Boyd, 1996). Poniewä s¿owo "ja" stäo si¿ nowoczesnym zamiennikiem s¿owa "dusza", bogata historia duszy w kontek¿cie minionych tradycji, kultur, religii poprzez wertykaln¿ transcendencj¿; przekonanie, ¿e hierarchicznie wszystkie rzeczy maj¿ swoje w¿asne pochodzenie w domenie sacrum (Goodenough, 2001). Jako kulminacja obj¿cia duchowego w ramach ideologii jäni zgromadzi¿ przesuni¿cie z nowoczesnym spo¿ecze¿stwie, ¿cie¿ka w kierunku o¿wiecenia, wiedzy i poszukiwania prawdy przychodzi do skutku poprzez skupione i skoncentrowane wysi¿ki poziomego samorozwoju i porzucenia duszy dla siebie.